آ
باد شاهپور که امروز یکی از چهار محله شهر باب انار است، تا چند سال پیش در زبان عامیانه بُوشُوُر نامیده می‌شد. این که بوشور چه معنایی داشته و دارد، آن چیزی است که در این نوشتار کوتاه به آن می‌پردازیم.
با توجه به آن چه تا کنون خوانده، و یاداشت کرده‌ام معنای این نام را از دو واژه می‌توان دریافت:
۱- بو شور از دو بخش (بُو+شُوُر) ساخته شده باشد. در این جا هنوز درباره (بو) و معنای آن نظری ندارم، اما (شوُر) می‌تواند دگرگونه شده (شاوُر) باشد که آن نیز خود ریختی دیگر از شاهپور است.
استاد میرجلال‌الدین کزازی در جلد پنجم‌نامه باستان، در مورد پهلوان ایرانی (زنگه شاوُران) این مورد را توضیح داده است.
۲- در کتاب هشتم تاریخ بیهقی که در جلد دوم چاپ شده، آن مورخ و آموزگار بزرگ از آبادی‌ای نام می‌برد به نام (پر شور). این آبادی که استاد از آن صحبت می‌کند البته در هند قرار گرفته. استاد خطیب رهبر این نام‌را به صورت (پَرشَوَر)ضبط کرده و توضیح داده که به صورت (پَر شَوُر) هم نامیده شده است. با توجه به نزدیکی زبان باستانی ایران و زبان باستانی هندوان آیا این نام
نمی‌تواند، در زبان فارسی خود را حفظ کرده باشد؟ و از آن جا که معنایش در زبان فارسی فراموش شده به مرور به صورت (بوشور) در آمده باشد؟ اما اگر چنین باشد معنای این نام‌چیست؟ با توجه به توضیحات استاد خطیب رهبر این نام می تواند به معنای (آبادی کنار آب) باشد. توجه کنیم که محله آبادشاهپور یکی از روستاهای کنار رودخانه خفر(قرهقاج) است.
این هر دو در نظرم پذیرفتنی است. اما‌به نظر می‌رسد، در نظر مردم‌این محله مورد نخست پذیرفتنی‌تر است، از این روست که آنان محله خود را به آبادشاهپور می‌خوانند و بر آن اصرار دارند. البته چنان‌چه پیشتر گفتم، در تغییر (آباد) به ( بُو) هنوز سخنی ندارم. شاید در آینده برای آن نیز چیزی بیابم.
سه محله دیگر شهر، باب انار، شهرخفر و جزه نام دارند، که این نام‌ها نیز در جای خود جای بررسی و دقت دارد.
